“ไม่หนักมาก ธรรมดา” (“Not too heavy, normal”)

“เมื่อเรื่องราวธรรมดารอบตัว ทั้งเรื่องดี เรื่องร้าย เรื่องทุกข์ เรื่องสุข ที่เกิดขึ้นไปจนถึงเรื่องเล่าและบทสนทนาที่อาจจะฟังดูไร้สาระจากผู้คนรอบกาย นำมาบอกเล่าใหม่ ผ่านการใช้เส้นด้าย ไหมพรม ฝีเข็ม และวัสดุสะสมต่าง ๆ รังสรรค์เป็นภาพเสมือนจริงที่ถูกจินตนาการควบรวมสะท้อนถึงการสำรวจตัวตน การเยียวยาร่างกายและจิตใจของศิลปินเป็นอย่างดี”

ความหนักหน่วงเกี่ยวกับสภาวะทางกาย จิตใจ และโรคภัยที่ กรุณา เผชิญมาตลอดทั้งชีวิตและจำยอม คือเนื้อหาที่เธอนำมา เย็บ ปัก ถัก มัด ผูก ติด ต่อ ร้อยรวมด้วยกัน ‘ร่องรอยความทรงจำถูกสร้างสรรค์เป็นผลงานการเย็บปักเป็นรูปทรงของชิ้นส่วนอวัยวะที่ล้วนแต่บกพร่องต่อร่างกายซึ่งการมีชีวิตร่วมกับสิ่งเหล่านี้ช่วยเปลี่ยนมุมมองของเธอ’

“การปักผ้าเป็นกระบวนการที่เธอมองและรู้สึกว่าทุกข์” แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นกลับกลายเป็นความสุขเมื่อได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองเพื่อรอผลลัพธ์ทางสุนทรียะที่ค่อย ๆ สร้างขึ้นจากความเจ็บปวดความงดงามของการจดจ่อในยามสร้างสรรค์ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นเป็นผลงาน เมื่อเข้าใจและยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใช้วิถีปฏิบัติตามที่เป็นอยู่ นำไปสู่การนำเสนอเพื่อสื่อความหมายในมุมมองต่าง ๆ ที่เธออยากให้เป็นไปในทางกลับกัน