เรื่องเล่าคู่ขนานที่เกิดขึ้นท่ามกลางการสลายตัวของความหมายดั้งเดิมของ “บ้าน” ในฐานะที่พักพิงทางใจ เมื่อบ้านไม่ใช่เพียงสถานที่ แต่เป็นสภาวะจิตใจที่แตกออก ผลงานของศิลปินทั้งสองจึงไม่ใช่เพียงการย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้น แต่เป็นการเดินทางกลับที่เต็มไปด้วยคำถาม ความเปลี่ยนแปลง และการเผชิญหน้ากับความสูญเสียที่ไม่อาจเอ่ยเป็นถ้อยคำ แสดงให้เห็นถึงความพยายามในการสำรวจ “สถานะของการเป็นมนุษย์” ผ่านกระบวนการมองหาและตั้งคำถามต่อคุณค่าและบทบาทของตนเองในสายสัมพันธ์ระหว่างบุคคลและสังคม การเดินทางกลับบ้านของพวกเขาจึงมิใช่เส้นตรง แต่เป็นพื้นที่ของการเปลี่ยนผ่าน ซึ่งเผยให้เห็นร่องรอยของบางสิ่งที่หลงเหลืออยู่ ความเปราะบาง, ความแปลกแยก, และความพยายามในการประสานความทรงจำกับอัตลักษณ์ใหม่ที่ยังไม่สมบูรณ์ จาก 2 ศิลปิน อย่าง ทวีวิทย์ กิจธนสุนทร ใช้กล้องถ่ายภาพขนาดใหญ่ เพื่อบันทึกวัตถุไร้ชีวิตที่ดูเหมือนไม่มีนัยยะ แต่กลับเผยให้เห็นภาวะของการแยกตัว และ อนุพงศ์ เจริญมิตร สร้างภาพเคลื่อนไหว ที่เปรียบเสมือนบทกวีแห่งการเดินทางสู่เส้นขอบฟ้า เส้นพรมแดนระหว่างความจริงและความฝัน ระหว่างอดีตและอนาคต ความเปราะบางของจิตใจมนุษย์ถูกเผยผ่านภาพลักษณ์ที่สั่นไหว นิทรรศการ “ทางกลับบ้าน” มิได้มุ่งหวังถึงปลายทางของการเดินทาง หากแต่เน้นย้ำ “ระหว่างทาง” ในฐานะพื้นที่ของการพินิจ การรับรู้ และการสร้างความหมายขึ้นใหม่ ผ่านวัตถุธรรมดา ภูมิทัศน์ที่จำลอง และความสัมพันธ์ที่มิได้คงรูป งานศิลปะในนิทรรศการนี้ทำหน้าที่ไม่ต่างจากคำถามเปิด ปล่อยให้ผู้ชมเป็นผู้กำหนดว่า “บ้าน” ที่แท้คืออะไร หรือบางที อาจไม่ใช่สิ่งที่ต้องมีคำตอบ แต่เป็นสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับการสูญเสีย และสร้างพื้นที่ของตนเองขึ้นใหม่อย่างเงียบงัน
information provided by event organizer
