การเปลี่ยนแปลงมิใช่เพียงการแลกเปลี่ยนรูปทรง หากเป็นการเคลื่อนย้ายทางภายใน ภายใต้แรงกดทับของโครงสร้างสังคม ความคาดหวังที่ซ่อน เร้น และความกลัวที่ยากจะเอื้อมถึง ร่างกายและจิตใจดำรงอยู่ในสภาวะของการสึกกร่อนและการตอกยํ้า เหมือนพื้นผิวที่ผ่านการเฉือน เผา บดบัง และทับถม จนเกิดเป็นชั้นทางธรณีวิทยา ที่บันทึกร่องรอยของความเจ็บปวด ความเหนื่อยล้า และการต่อสู้ภายใน แต่ภายใต้ความปริแตกเหล่านั้น ยังคงมีเสียงที่เรียกร้องให้เราตั้งใจฟังและหันกลับมาใส่ใจต่อแก่นสารของตนเอง ศิลปะจึงมิได้เป็นเพียงภาพ สะท้อนของบาดแผล หากเป็นพื้นที่ที่เปิดให้การเปลี่ยนแปลงเผยตัวออกมาในรูปของการรับรู้และการตื่นรู้ ในที่สุด การเปลี่ยนแปลงจึงไม่ใช่การแสวงหา “สิ่งอื่น” ภายนอก แต่คือการกลับคืนสู่ความจริงของตัวตน