ในนิทรรศการ “Ashes of an Era” โดย ปรัชญา เจริญสุข ศิลปินได้นำเสนอภูมิทัศน์อันไกลโพ้น ผ่านการพาตัวเองข้ามกาลเวลา แล้วหันกลับมามองเศษซากอารยธรรมในอนาคตที่อาจกำลังจะเกิดขึ้นกับโลกใบนี้ เผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างพวกเราในปัจจุบันได้ทิ้งร่องรอยแห่งความเจริญไว้ให้หลงเหลืออยู่

ณ หาดทรายรี จังหวัดชุมพร บ้านเกิดของศิลปิน เขาเลือกพื้นที่แห่งนี้เพื่อนำเสนอปัญหาการจัดการขยะพลาสติกที่ซ่อนอยู่ทั้งในระดับชุมชนและภาครัฐ สิ่งเหล่านี้ได้ก่อให้เกิดผลกระทบทางสิ่งแวดล้อมมากมาย ซึ่งหลายครั้งอาจซ่อนเร้นจนมองไม่เห็น เศษซากวัสดุตกค้างจากการเผาพลาสติก ถูกนำเสนอราวกับเป็น ฟอสซิลของยุคสมัย ผ่านกาลเวลาและเรื่องราวแห่งการดำรงอยู่ เมื่อผู้ชมมองเข้าไปในวัตถุ จะเห็นร่องรอยและความพยายามที่จะทำให้วัตถุนี้หายไป การจับจ้องระหว่างวัตถุกับผู้ชม ได้ก่อเกิดพื้นที่ว่างสำหรับบทสนทนาระหว่างกัน ความหมายและความเป็นมาของวัตถุนั้น กำลังเคลื่อนตัวเข้าสู่มโนสำนึกของผู้ชม และก่อให้เกิดคำถามเพื่อขบคิดถึงความเป็นไปของธรรมชาติและการดำรงอยู่

การสำรวจครั้งนี้เป็นดั่งการคลี่ให้เห็นถึงร่องรอยของสิ่งหลงเหลือจากมนุษย์ ซึ่งค่อย ๆ ทำลายธรรมชาติอย่างไม่รู้ตัว หาดทรายควรเป็นเพียงพื้นที่ที่รอน้ำทะเลมาโอบกอดอย่างบริสุทธิ์ การเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับธรรมชาติเพื่อได้มาซึ่งอ้อมกอดนั้น จึงกลายเป็นหมุดหมายสำคัญของสรรพสิ่งที่ถูกนำเสนอในพื้นที่นิทรรศการ ผลงานแต่ละชิ้นที่จัดวางอย่างกระจัดกระจายในพื้นที่ห้องนิทรรศการ ล้วนมีความพยายามสื่อสารและสร้างบทสนทนากับผู้ชมผ่านสื่อต่าง ๆ มากมาย สื่อเหล่านี้มีไวยกรณ์แห่งการบันทึก จัดเก็บ ผสมผสาน หล่อหลอม และนำเสนอออกมาเป็นวลี ที่ก่อให้เกิดคำถามและความตระหนักรู้แก่ผู้ชม