ถัง คอนเทมโพรารี อาร์ต กรุงเทพฯ ภูมิใจนำเสนอ “Everything Was Where It Wasn’t” นิทรรศการเดี่ยวของศิลปินชาวฟิลิปปินส์ TRNZ ซึ่งได้รับการดูแลโดยภัณฑารักษ์ มิเคล่า เซน่า ในผลงานชุดใหม่นี้ TRNZ ได้เจาะลึกลงไปถึงโครงสร้างอันบอบบางในชีวิตประจำวัน เผยให้เห็นโลกที่แฝงไปด้วยความสับสนวุ่นวาย ที่ซึ่งตรรกะนั้นคลายตัว กาลเวลาซ้อนทับกัน และสิ่งที่คุ้นเคยค่อย ๆ กลับกลายเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคย

ใน “Everything Was Where It Wasn’t” ทาง TRNZ ได้สร้างสรรค์ชุดภาพวาดใหม่ซึ่งสะท้อนถึงความรู้สึกแปลกแยกราวกับความฝันที่เลื่อนลอย มันไม่ใช่ความแปลกแยกที่ร้ายแรงแต่อย่างใด แต่เป็นสภาวะที่หยุดนิ่งและละเอียดอ่อน สะท้อนถึงความรู้สึกแปลกประหลาดของความฝัน ที่ซึ่งความหมายแปรเปลี่ยน ความทรงจำแตกสลาย และความสอดคล้องทางอารมณ์จางหายไป ภาพวาดแต่ละภาพดูเหมือนจะล่องลอยอยู่นอกกรอบของเวลา ดึงดูดผู้ชมเข้าสู่มิติที่ทั้งดูคุ้นเคยและน่าสับสน ที่ที่วัตถุต่าง ๆ มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหตุการณ์ต่าง ๆ ไม่ได้เกิดขึ้นตามลำดับ และทุกอย่างไม่เคยคลี่คลายอย่างสมบูรณ์

เมื่อมองแวบแรก การสื่อสารของ TRNZ ผ่านทางภาพวาดของเขาซึ่งได้รับแรงบันดาลใจมาจากแอนิเมชั่นและการเล่าเรื่องแบบกราฟิกของญี่ปุ่น ดูเหมือนจะเข้าถึงได้ง่ายและสนุกสนาน TRNZ มักจะถูกเชื่อมโยงกับศิลปินชาวฟิลิปปินส์รุ่นใหม่ โดยพัฒนาสไตล์ที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของลายเส้นที่สะอาดตาและองค์ประกอบที่ชัดเจน แต่ภายในผลงานที่ดูเข้าถึงง่ายนี้ กลับมีเนื้อหาที่ยากจะเข้าใจและบทกวีที่รอการค้นพบ การที่ TRNZ ใช้คำศัพท์ที่คุ้นเคยตามกระแสนิยมนั้น ไม่ใช่เพื่อความเรียบง่าย แต่เพื่อให้เกิดความซับซ้อนยิ่งขึ้น ผ่านผลงานที่เป็นที่จดจำและมีสไตล์เป็นของตัวเอง เขาได้ปลุกเร้ามุมมองที่ละเอียดอ่อนของการมีชีวิตอยู่ — ความโดดเดี่ยว ความแปลกแยก การกลับมาพิจารณาตัวเอง และอารมณ์ที่คลุมเครือ

ตัวละครของเขามักจะหยุดอยู่กับที่ พวกเขาดูเหมือนกำลังลังเล ติดอยู่ในห้วงระหว่างการใช้ความคิดและการลงมือทำ ไม่แม้จะเอ่ยคำพูดและกระทำการใด ๆ ความโดดเดี่ยวของพวกเขาเป็นสิ่งสากลที่ถูกจำกัดอยู่ในโลกของตนเอง ด้วยวิธีนี้ TRNZ จึงแสดงให้เห็นอย่างแยบยลถึงเงื่อนไขในการมีชีวิตอยู่ร่วมกัน — นั่นคือความโดดเดี่ยวที่กลับกลายเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงเราทุกคนเข้าด้วยกัน พวกเราโดดเดี่ยว และในความโดดเดี่ยวนั้น เราทุกคนเชื่อมโยงกันอย่างลึกซึ้ง

ความบิดเบือนที่ถูกสร้างอย่างละเอียดอ่อนและการจัดวางที่ผิดแปลกโดยเจตนา TRNZ ไม่เพียงแต่สร้างความสั่นคลอนให้สภาพแวดล้อมทางกายภาพเท่านั้น แต่รวมไปถึงสภาพแวดล้อมทางจิตใจอีกด้วย การทำซ้ำในที่นี้ไม่ได้มีไว้เพื่อสร้างความสอดคล้องแต่เพื่อสื่อถึงความผิดปกติ การซ้ำไปมาของท่าทางและรูปแบบที่เคยสมเหตุสมผลกลับไม่มีความหมายอีกต่อไป นี่คือความเหนื่อยล้าของโลกที่ถูกขับเคลี่ยนด้วยแบบแผนและกระบวนการ ซึ่งถูกแสดงออกมาด้วยโทนสีอ่อนและการจัดวางที่สงบนิ่ง ฉากในชีวิตประจำวันถูกนำมาตีความใหม่ด้วยการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยให้ดูอึดอัดและแปลกพิกล ฉากที่แสดงสิ่งที่ไม่สามารถสังเกตุเห็นได้ทันที แต่เป็นการชี้นำ เฉกเช่นรอยแตกร้าวที่ไม่อาจเห็นได้อย่างชัดเจน แต่พวกมันเกิดขึ้นภายใน
โทนของอารมณ์ของงานนั้นไม่ใช่การประทุออกมา แต่มีความเก็บกลั้น และด้วยอารมณ์ที่ถูกซ่อนไว้นี้เองที่ทำให้ TRNZ สามารถสร้างผลกระทบอย่างลึกซึ้งในผลงานของเขา ภาพวาดของเขาไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แต่สร้างความตราตรึงใจ ไม่ได้เอ่ยคำใด ๆ แต่ใช้ความนิ่งสงบดึงดูดผู้ชม ความนิ่งสงบในผลงานของเขานั้นไม่เคยนิ่งเฉย แต่เต็มไปด้วยการหยุดชะงัก การรอคอย และความรู้สึกถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในโดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมา

TRNZ ไม่ได้ให้ข้อสรุป แต่เขาได้สร้างพื้นที่ที่คุ้นเคย สะท้อนความคิด และเต็มไปด้วยความเป็นมนุษย์อย่างแท้จริง ผ่านการจัดเรียงที่ผิดแปลกแต่สวยงามของลำดับเวลา พื้นที่ และอารมณ์ เขาลบเลือนขอบเขตระหว่างแบบแผนและความรู้สึก ในช่องว่างระหว่างทั้งสองสิ่งนี้ มีบางอย่างที่สั่นไหว ทั้งเปราะบาง ไร้จุดหมาย แต่ปรากฏอยู่อย่างชัดเจน

ในนิทรรศการ “Everything Was Where It Wasn’t” TRNZ ได้ถ่ายทอดมุมมองของการมีชีวิตที่ทั้งอ่อนโยนและไม่หลีกเลี่ยงความจริง นี่คือการถ่ายทอดความซับซ้อนทางอารมณ์ที่เงียบสงบ ละเอียดอ่อน ไม่ปะติดปะต่อ อย่างชัดเจนและลึกซึ้ง เขาไม่ได้ยัดเยียดความหมาย แต่ปล่อยให้มันปรากฏขึ้นอย่างนุ่มนวลเหมือนกับความทรงจำ การทำเช่นนี้ TRNZ ทำให้เราเห็นภาพสะท้อนของตัวเอง ไม่ใช่ตัวตนที่แน่นอน แต่เป็นการปรากฏตัวอย่างรวดเร็ว ดูคลุมเคลือ ดูเหมือนอยู่ใกล้ และห่างไกลกันเสมอ

นิทรรศการนี้เชิญชวนผู้ชมให้เข้าสู่โลกภายในร่วมกัน ซึ่งเป็นพื้นที่ที่ไม่มีเวลาเป็นเส้นตรง พื้นที่ที่รูปทรงต่าง ๆ ซ้ำซากและความหมายเลื่อนไหล พื้นที่ที่ทุกสิ่งดูผิดที่ผิดทาง พื้นที่ที่ทุกอย่างกลับอยู่ตรงที่ที่มันไม่เคยอยู่ แต่เป็นที่ที่เรามองเห็นตัวเองได้ชัดเจนที่สุด