จากสวนของครอบครัวในวัยเด็กสู่สวนส่วนตัวในวัยผู้ใหญ่ เซ โอ ได้สร้างความเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงการมีตัวตนผ่านบทสนทนากับพืชพรรณ การดูแลสวนแห่งหนึ่ง ต้องใช้ทั้งเวลาและความอดทน ชีวิตที่ถูกพรวนอยู่ใต้ดินนั้นเป็นแบบใด ? การลงแรงจะได้ค่าตอบแทนแบบไหน ? จะรู้ได้อย่างไรถึงความต้องการและวงจรของสิ่งมีชีวิต ? ในสวนแห่งนั้น พืชพรรณไม่ได้เป็นสิ่งที่อยู่ไกลตัว หากแต่สื่อสารถึงภาระและความรับผิดชอบที่เรามีต่อพวกมัน “ไม่มีใครสามารถยัดเยียดความต้องการให้สิ่งมีชีวิตในสวนได้ เพียงแค่ต้องชี้นำอย่างอ่อนโยน และร่วมมือกันไป” ต้นไม้โตด้วยตัวของมันเอง ผึ้งและผีเสื้อจะมาเมื่อถึงเวลาของพวกมัน ในที่แห่งนี้ มนุษย์ต้องรู้จักปล่อยการควบคุม ถึงกระนั้น การพบกันของพืชพรรณมีเพียงประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น เมื่อกลีบดอกที่ประดับด้วยน้ำค้างมาบรรจบกันอย่างขวยเขิน เถาวัลย์เย้ายวนเลื้อยรอบกันเพื่อแย่งแสงแดด เพียงชั่วครู่ที่ไม่เคยได้เห็นอีก แต่ช่างสวยจับใจ บันทึกช่วงเวลาที่เคยเป็น เป็นอยู่ และจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว จากการที่พืชเหี่ยวเฉาและเบ่งบานเป็นวัฏจักร ความอ่อนไหวของ เซ โอ ต่อความชั่วคราวของธรรมชาติ สะท้อนไปถึงสุนทรียศาสตร์ของชาวเอเชียตะวันออก เช่น โมโน โนะ อาวาเระ (Mono No Aware) ความเศร้าโศกของสรรพสิ่ง และ วาบิ-ซาบิ (Wabi-Sabi) การไม่ยึดติดในความสมบูรณ์แบบ เหมือนกับวัสดุเซรามิกที่เขาเลือกใช้—ดูบอบบางแต่แข็งแรง—ผลงานของเขาแสดงถึงความขัดแย้งของการมีชีวิต เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาแต่ยังเป็นส่วนหนึ่งของกลไกการมีชีวิตที่สลับซับซ้อน

เซ โอ ได้ใช้วัสดุที่มีความผูกพันธ์กับวัฒนธรรมของเอเชียและเกาหลี เพื่อที่จะเป็นตัวกลางในการเชื่อมต่อกับมรดกทางวัฒนธรรมของเขา การตีความเชิงนามธรรมจากรูปทรงของธรรมชาติ พัฒนามาจากความสามารถในการเปลี่ยนรูปของเซรามิคเนื้อขาว (Porcelain) เซรามิกในมือของเขา มีทั้งความอ่อนนุ่มและความแข็งแรง ความละเอียดอ่อนและความยืดหยุ่น ขอบภาชนะบานออกเฉกเช่นดอกไม้หรือกิ่งก้านของไม้ที่เลื้อย รูปร่างที่ลื่นไหลบ่งบอกความชั่วคราวของชีวิต โดยเผยถึง “ร่องรอยสัมผัสของมือ” ที่เป็นเอกลักษณ์ เขาได้ตีความใหม่รูปทรงเกาหลีดั้งเดิม ด้วยการใช้ดินเหนียวอเมริกันสีขาว—ตัวกลางที่สะท้อนถึงการเสาะหา “ตัวตนของ เซ โอ” อย่างสมบูรณ์แบบ

ความสามารถที่คล้ายจะกักเก็บความทรงจำได้ของเซรามิคเนื้อขาว ได้บันทึกทุกการเปลี่ยนแปลงอันเล็กน้อยในเจตนาของศิลปินขณะสร้างสรรค์ผลงาน เมื่อก้อนดินเหนียวหมุนวนและเป็นรูปเป็นร่างจากปลายนิ้วของเขา ความบางของมันได้เผยให้เห็นถึงร่องรอยของการสัมผัส วัสดุจากธรรมชาติถูกยกระดับให้กลายเป็นภาชนะที่กักเก็บความรู้สึกและห้วงเวลาเอาไว้ การที่จะควบคุมดินเหนียวต้องอยู่ในห้วงเวลาปัจจุบัน—เกิดเป็นบทสนทนาอย่างใกล้ชิดกับชีวิต: เราจะร่วมมือกันได้อย่างไร โดยไม่ใช่การครอบงำ ? เมื่อไหร่ที่ควรปล่อยและเมื่อไหร่ที่ควรถ่ายโอนการควบคุมให้เป็นไปตามเจตนาของวัสดุ ? พื้นผิวที่ไม่ได้เคลือบ ดูอบอุ่นดุจผิวกาย ลบเลือนความแข็งกระด้างโดยธรรมชาติของเซรามิกเนื้อขาว ร่องรอยของมือและเครื่องมือของ เซ โอ—ร่องลึก สันนูน และความไม่สมมาตร—ได้กลายเป็นภาษาภาพที่เชิดชูความเปราะบางท่ามกลางความแกร่ง สะท้อนชีวิตด้วยตัวของมันเอง
ตรงข้ามกับงานเซรามิก ภาพวาดของ เซ โอ บนกระดาษฮันจิ (กระดาษจากต้นหม่อนเกาหลี) สำรวจมิติของความทึบแสงและความไม่แน่นอน รอยแต้มสีเขียวที่เบ่งบานอยู่บนกระดาษที่เต็มไปด้วยเส้นใย เส้นลายพู่กันของเขาสั่นไหวราวกับใบไม้ในสายลม สัมผัสขรุขระแสดงถึงการเติบโต งานกระดาษ (Paperwork) ในขนาดย่อมของ เซ โอ เป็นจักรวาลขนาดเล็กที่ถ่ายทอดวัยเด็กของเขาผ่านมุมมองของแม่บุญธรรมที่เป็นนักชีววิทยา: สาหร่ายที่หมุนวนคล้ายเนบิวลา สิ่งมีชิวิตที่เต้นเป็นจังหวะในหยดน้ำจากบ่อน้ำ จังหวะจุลภาคและมหภาคมาบรรจบกัน ย้ำเตือนผู้ชมถึงความเชื่อมต่อทางร่างกายและจิตใจของทุกชีวิต ภาพวาดและเซรามิกได้หยุดการเคลื่อนไหวให้กลายเป็นสิ่งที่ถาวร—หยุดยั้งสภาวะที่ฉับพลันและแปรเปลี่ยน และทำให้เกิดสัมผัสแห่งกาลเวลาที่เนิ่นนานและลึกซึ้ง ผลงานของ เซ โอ ไม่ใช่ตัวแทนของห้วงเวลาตามความจริง แต่สะท้อนความสัมพันธ์ของมนุษย์กับเวลา ตัวตน และธรรมชาติ

สำหรับ เซ โอ ผู้คนในกรุงเทพสะท้อนถึงระบบนิเวศของเมือง—มีชีวิตชีวา หลากหลาย เชื่อมโยงอยู่กับความขัดแย้งทางความคิดที่ได้รับอิทธิพลทั้งจากท้องถิ่นและจากที่ห่างไกลอยู่เสมอ นิทรรศการ “Polycultutre” มาจากการปลูกพืชหลากหลายทางการเกษตร ที่ที่พืชหลากหลายสายพันธุ์เติบโตไปด้วยกัน ล้อเลียนระบบนิเวศของธรรมชาติเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพทางการผลิต Poly- (หลาย) และ -culture (วัฒนธรรม,การปลูกฝัง) บ่งบอกถึงความเชื่อของ เซ โอ ว่าความหลากหลายเป็นกุญแจสำคัญในการเชื่อมโยงกับธรรมชาติของมนุษย์: “ความขัดแย้งขององค์ประกอบ ความคิด และศาสนา ได้ก่อเกิดประสบการณ์ที่ไม่หยุดนิ่ง ชวนให้ครุ่นคิด และท้าทายกรอบความเชื่อเดิม ๆ เรากำลังมีชีวิตอยู่ในยุคสมัยแห่งความไม่แน่นอน ที่ความแตกแยกกำลังคุกคามการแลกเปลี่ยนและการผสมผสานในความหลากหลายของเรา ในยุคสมัยเช่นนี้ การสร้างสภาพแวดล้อมที่ความหลากหลายจะสามารถเติบโตได้นั้นสำคัญยิ่งกว่าที่เคย เช่นเดียวกับการทำสวนแบบหลากหลายพืชที่ยังคงมีอยู่ในไทย นิทรรศการนี้เชิดชูแนวคิดของ “Polyculture” ไม่เพียงเพื่อให้เราได้พบเจอและเชื่อมต่อกันเท่านั้น แต่ยังเพื่อส่งเสริมการมีชีวิตที่เต็มไปด้วยวัฒนธรรม และแสดงความซาบซึ้งอย่างลึกซึ้งต่อมวลมนุษยชาติ